Baban gittiğinde gövdesiz kalırsın.
Sana dönsün istersin.
Elinden geleni yaparsın.
Dönmez.
Aksilik bu ya, sen de hemen o an ölemezsin.
Önceleri, şimdiye direnirsin.
Zamanı hep geri sararken, her yerde ama en çok da yanıbaşında, sonra odalarda, olmadı telefonun diğer ucunda babanı ararsın.
Kabul de ortadan kaybolmuştur.
Kabul! Sen neredesin?
Artık gel.
Kabul, sana bir gelir, bir gider. Bakarsın ki bir gün uzun kalır.
Rahatı yerindedir öyleyse, bırak kalsın.
Sen, işte böyle bir günde soracaksın kendine:
Acaba tekrar kök salabilir miyim?
Tam bu esnada hayat sana sorgusuz sualsiz mutlaka bir tutunacaktır.
Sana tutunan hayatı silkelemezsen, baban, gönlünü almak için elinden geleni yapar.
Çünkü O da artık bulunduğu diyarlarda keyif sürmek istiyordur.
İlk doğal hakkıdır.
Umutlanır mısın?
Ne dersin dostum, artık kendini dikebilir misin?
