Gel gör ki iki ütü masam var. Biri uzun yıllardır benimle ve onun da pek ütü anısı yok. Diğeri ve en sağlamı çok daha sonra karşıma çıktı. Nasıl şaşırdım anlatamam. Dükkandaki elemana, bu neden 7 Euro, diye sordum. Bazen aksiyon yapıyorlarmış. Dolandım durdum, biri alır da kurtulurum diye. Kocaman şey. Açıldığında odanın yarısını yer. Ne diye taşıyacağım şimdi ben bunu? Arabaya sığar mı? Evde boş dolap kenarı var mı? Üç kişiyi aradım. Kimse ütü masası istemiyor. Asabım, çık git şuradan diyor. İçim, boşver onu, al sen bunu, diyor. Biyografime ters düşen bir alışveriş öncesiyle kaldım karşı karşıya.
Biliyorum, herkesin anları kendine. Benim de süper anlarım var. Mesela defter bulma anlarımdan bahsetmek isterim. Defterler bana, üç ay aralıklarla %93 indirimle gelir ve bu mutluluğu en fazla beş saniye öncesinden hissedebilirim. Geleceği görebilme kapasitem bu kadar. Gerçi kaldırdım bu kabiliyetimi rafa. Meğer gözüm, dükkanda ne var ne yok, fiyatlar ne alemde diye etrafı hemen tarıyor ve beni defter standına yönlendiriyormuş. Aklım, gözüm kadar hızlı olamadığı için, vay arkadaş zaten hissetmiştim ben böyle olacağını, her şey çok güzel olacak, diye diye şahsını sanıyormuş Uhtred. Valla kendi bilir. Ben yüzdelerime ve canım ağırlık birimlerime geri dönmek isterim: Dolma kalemler hariç, diğer tüm kırtasiye ürünlerinde ulaştığım oran %99. Ve o kadar çığırımdan çıktım ki, en son bir kağıt fabrikası bana 1t kağıt hediye etti. Ancak dolma kalemlerde son bir yıldır %50 de kaldım. Sol gözümle alakalı bir durum olduğunu düşünüyorum.
Mutlu sonla biten olaylara genelde pek bayılamamakla beraber, üçümüzün bugün geldiği nokta şudur: Birinde kağıt kesiyorum, diğerinde evrak düzenliyorum. Herkes tozunu kendi alıyor.
